mijn visie op het leefmuseum

ik ben geboren op 11 mei 1965 en tot voor 1988 had ik al een vrij heftig leventje, het tekenen, schilderen en creatief bezig zijn waren voor mij vaar een uitweg om tijdens het pesten in mijn kinderjaren niet door te draaien naar zelfmoord en andere gekke dingen die je tegenwoordig vaak hoord, tekenen ,schilderen, creatief bezig zijn hadden op mij een soort van (onbewuste) therapeutische werking... in 1991 overleed mijn vriendin in mijn armen aan anorexia nervosa.

Zoals in de video al gezegd, "mijn wereld stortte volkomen in"
door drank en daarna schulden raakte ik dakloos, en in het dakloos zijn leerde ik mensen kennen die ook aan de 'zelfkant'van de samenleving leefde....

een nieuwe vriendin trok mij rond 1993 letterlijk uit de goot en huurde voor mij een ruimte waar voornamelijk kunstenaars zaten...
( hierbij verwijs ik naar het Willem Adelaar interview )
Het voormalige ETOS gebouw aan de lijsterbesstraat in Eindhoven.
( Eendracht, Toewijding, Overleg, Samenwerking)

daar leerde ik (oa) de dakloze en zwaar verslaafde Anton Bood ( 2014 ✟ ) kennen.
ik weet nog dat ik het toen al kloten vond dat dakloze kunstenaars meestal geen vaste plaats hadden om te werken, of om hun werk veilig achter te laten, we waren redelijk goed bevriend met elkaar...
ergens rond 1993/1994 kreeg ik mijn eerste eigen nieuwe woninkje ( zo'n 25+ jaar geleden )
maar ik kon mijn verleden niet meer van mij los maken, de zelfkant van het leven was te diep in mijn leven verweven, s'nachts ging ik de straat op, en ik bekommerde me op mijn manier over daklozen, verslaafde en andere mensen met ( psychische )  problemen...
er was toen nog geen internet dus ik wist ook niets van  een The Living Museum iets wat in 1983 professioneel was opgezet in New York USA, nee "simpel Jetje"als ik was en blijf deed ut "My Way" gewoon thuis, in mijn eerste huisje....

ik ben er van overtuigd dat "toeval" niet bestaat en dat alles met elkaar te maken heeft, de goeie en de slechte dingen, ik heb ze allemaal mee MOGEN maken...
in 2018 leerde ik mijn huidige vriendin kennen, ze vertelde mij dat zij in Vlissingen onder de noemer "Het Leefmuseum" in haar huis vaak creatieve dingen ondernam met mensen die daar behoefte aan hadden of er een therapeutisch kracht uit konden halen... Dat was een raakvlak met iets met wat ik ook al jaren ( op mijn manier ) deed...
ze vertelde mij over Rokus Loopik en "zijn ?" Living Museum het Amerikaanse "project" dat inmiddels overal ter wereld gesubsidieerd & grootschalig steeds vaker oppupt, Rokus Loopik kon met veel hulp en subsidies in 2015 starten waar ik en mijn vriendin ( los van elkaar ) al minstens 20 jaar kleinschalig mee bezig waren.

Een paar maanden geleden bezochten mijn vriendin en ik The Living Museum hier in Eindhoven
om te kijken wat we hier voor ( ook ons kindje ? ) konden betekenen...
ik heb er een aantal keer verf en materiaal gedoneerd, ideeen geopperd, en ik mocht samen met hun exposeren in het Van Abbe Museum
Dank en respect voor Ron Vogels... 
maar ik wil het allemaal toch anders gaan doen...
voorlopig ( weer ) in eigen huis, op maandag, zonder bemoeienissen van andere, en uiteraard zonder subsidies...
met een groter doel....
een "Anton Bood huis"
voel je um ? Bood / Boot huis, een overkoepelend iets voor gestrande schepen ? een shelter om "dingen" ( en mensen ) op te knappen....
ETOS ( Eendracht, Toewijding, Overleg, Samenwerking)
alles wat ik daar voor nodig heb is vooral veel ruimte, de rest ( materiaal ) dat komt vanzelf, oa door welvaartsresten, kringloop & recycling..
dat is het pad wat ik nu als Stichting Dwaalhaas al jaren volg, in de hoop dat ook mijn droom ooit eens waarheid word want dingen hoeven niet veel te kosten...